به گزارش کارآفرينان نيوز در حوزه اقتصادی، عدم اتکا به سوخت‌های فسیلی یک مزیت بسیار مهم به شمار می‌رود. زیردریایی‌ها و ناوهای متعارف که با سوخت فسیلی کار می‌کنند، به دلیل الزام دائمی به سوخت‌گیری از بنادر یا ناوهای پشتیبان، با محدودیت برد عملیاتی و آسیب‌پذیری بالا مواجه‌اند.برای مقابله با این آسیب‌پذیری، ایالات متحده در سال ۱۹۴۸ برنامه توسعه پیشرانه‌های هسته‌ای برای شناورهای دریایی را آغاز کرد که منجر به ساخت اولین زیردریایی هسته‌ای جهان در سال ۱۹۵۵ شد. پیشرانه هسته‌ای دریایی یک فناوری است که از حرارت تولید شده توسط یک راکتور اتمی برای به حرکت درآوردن کشتی یا زیردریایی استفاده می‌کند.این فناوری، با حذف نیاز به سوخت‌گیری مکرر، قابلیت‌های عملیاتی بی‌نظیری را برای ناوگان دریایی فراهم می‌آورد. در حال حاضر ایالات متحده پرتعدادترین ناوگان دریایی هسته‌ای را دارد که شامل ۷۰ زیردریایی و ۱۱ ناو هواپیمابر هسته‌ای است.همزمان با ایالات متحده، سایر قدرت‌های جهانی نیز درصدد استفاده از راکتورهای هسته‌ای در ناوگان نظامی خود برآمدند و در حال حاضر کشورهای روسیه، بریتانیا، فرانسه، چین و هند از این فناوری در دریا استفاده می‌کنند. پیشرانه‌های هسته‌ای به ویژه برای کشوری مانند ایران که به دلیل تحریم‌های کشتیرانی و دریانوردی با محدودیت‌های گسترده در حوزه تأمین سوخت و ارتباطات بین‌المللی روبروست، اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند. در واقع، این وابستگی به لجستیک سوختی، یک نقطه ضعف استراتژیک محسوب می‌شود که می‌تواند در شرایط بحرانی به عاملی برای محدودیت یا ناکارآمدی عملیات نظامی و دریایی بدل شود. جدول زیر تعداد پیشرانه‌های هسته‌ای کشورها را نشان می‌دهد.
غنای سوخت هسته‌ای مورد استفاده در پیشرانه‌های اشاره شده بالای ۹۰ درصد است. دلیل اصلی استفاده از سوخت با غنای بالا در این پیشرانه‌ها دو مورد کلیدی است:نخست کاهش حجم راکتور: استفاده از اورانیوم با غنای بالای ۹۰ درصد امکان ساخت راکتورهای هسته‌ای بسیار کوچک‌تر و فشرده‌تر را فراهم می‌کند که برای نصب در فضاهای محدود شناورهایی مانند زیردریایی‌ها حیاتی است.دوم حذف نیاز به سوخت‌گیری: پیشرانه‌های هسته‌ای با سوخت غنی‌شده بالا، به گونه‌ای طراحی می‌شوند که بین ۳۰ تا ۴۰ سال بدون نیاز به سوخت‌گیری مجدد فعالیت کنند. علاوه بر کاربرد دفاعی، پیشرانه‌های هسته‌ای حتی برای توسعه کاربردهای تجاری در حال توسعه هستند. با توجه به محدودیت‌های استفاده از سوخت‌های فسیلی در صنعت کشتیرانی، علاقه فزاینده‌ای به استفاده از پیشرانه هسته‌ای در کشتی‌های تجاری به عنوان یک جایگزین بدون آلایندگی برای سوخت‌های فسیلی برانگیخته شده است. علاوه بر روسیه که در حال حاضر ۵ یخ‌شکن هسته‌ای تجاری در ناوگان خود دارد، چندین کشور به طور فعال در حال بررسی امکان استفاده از پیشرانه هسته‌ای در کشتیرانی تجاری هستند.نروژ: پروژه Norwegian Nuclear Propulsion in Shipping (NuProShip) در حال بررسی سه مدل مختلف راکتور نسل چهارم برای کاربرد در بخش دریایی است. هدف این پروژه توسعه یک نمونه اولیه تجاری تا سال ۲۰۳۰ است.
کره جنوبی: شرکت HD Korea Shipbuilding & Offshore Engineering (HD KSOE) طرح‌هایی را برای یک کشتی کانتینری بزرگ با نیروی هسته‌ای با استفاده از فناوری SMR رونمایی کرده است. این شرکت قصد دارد یک مرکز هسته‌ای دریایی راه‌اندازی کند و با شرکت TerraPower برای توسعه SMRهای مناسب برای کشتیرانی همکاری می‌کند. هدف آنها ایجاد یک مدل تجاری هسته‌ای دریایی تا سال ۲۰۳۰ است.چین: شرکت Jiangnan Shipyard چین اعلام کرده است که قصد دارد یکی از بزرگترین کشتی‌های کانتینری جهان را بسازد که با یک راکتور توریومی کار می‌کند. بریتانیا: شرکت Core Power مستقر در بریتانیا برنامه Liberty را برای معرفی نیروگاه‌های هسته‌ای شناور (FNPP) تا اواسط دهه ۲۰۳۰ راه‌اندازی کرده است.هدف این برنامه ابتدا تامین انرژی بنادر و مناطق ساحلی و در نهایت استفاده از پیشرانه هسته‌ای برای کشتی‌های تجاری است.در مجموع، پیشرانه‌های هسته‌ای دریایی نه‌تنها برتری راهبردی و عملیاتی را در حوزه نظامی به ارمغان آورده‌اند، بلکه با ورود به عرصه کشتیرانی تجاری، افق‌های نوینی برای حمل‌ونقل پاک و مطمئن در آینده ترسیم می‌کنند. عرصه‌ای که اولین گام ورود به آن، استقلال در غنی سازی اورانیوم با درصد بالا است.
انتهای خبر/
